รักนะ...เจ้าบ้าเบสบอล!!![8059][Y]

เนื้อเรื่อง

ณ โรงเรียนนามิโมริ
     บรรยากาศในตอนเช้าของการมาโรงเรียนนั้นก็ดูวุ่นวายเหมือนปกติทุกๆวัน วันนี้ก็เช่นกันที่จะต้องมีเสียงโวกเวกโวยวายของเจ้าหัวเงินนำมาก่อนตัวเสมอๆ

     "โอ๊ยยยย!...ไอ้เจ้าบ้าเบสบอล เลิกเล่นหัวสักทีดิว่ะ!" คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันขณะที่กำลังพยายามปัดมือของร่างสูงให้ออกไปพ้นๆจากหัวสีเงินของเขา

     "แหม...อย่าเครียดสิ ร่าเริงไว้ๆ ^^" ยามาโมโตะก็ยังคงไม่ทุกข์ร้อนอะไร(หน้าด้าน?) แถมยังพยายามหาเรื่องกวนใจให้โกคุเทระรำคาญเพิ่มมากขึ้นอีก(โรคจิต?)

     "เอ่อ...ทั้ง 2 คน เลิกเถอะคนมองใหญ่แล้ว" เจ้าของหัวสีน้ำตาลฟูฟ่องพยายามอย่างยิ่งที่จะห้ามทั้ง 2 คนให้หยุดทะเลาะกันสักที...ที่ห้ามน่ะไม่ใช่เพราะอะไรหรอก ถ้าเกิดคุณฮิบาริเดินมาเห็นเขาเข้าอาจจะพาเขาไปกด เอ้ย...พาพวกเขาไปลงโทษก็ได้ อึ้ย...ไม่อยากจะคิดเลยว่าสภาพจะเป็นยังไง

     "ก็ดูมันสิครับรุ่นที่ 10 โอ๊ย!" เจ้าตัวเองก็ยังคงโวยวายไม่เลิก...แน่สิ ใครจะยอมให้ไอ้เจ้าบ้าเบสบอลนี่มาเล่นหัวกัน  อย่างนี้เล่า

     "สุมหัวทำอะไรกัน เจ้าพวกสัตว์กินพืช" เสียงเข้มนั้นมาพร้อมกับทอนฟา และการปรากฏตัวกรรมการรักษาระเบียบสุดโหดฮิบาริ..นั่นไงมาแล้ว ฮืออออ...แม่จ๋าช่วยด้วยยยย T^T / สึนะ

     "แกก็อยู่ด้วยรึ...เจ้าห่วย"

     "แกมายุ่งอะไรกับรุ่นที่ 10 ว่ะ" โกคุเทระที่หลุดออกมาจากบ่วงกรรม เอ้ย!...มือของร่างสูงแล้วหันมาพูดกับ   ฮิบาริ 

     "แหะๆ...เอ่อ ค คุณฮิบาริ ม มีอะไร ห หวา..." ยังไม่ทันที่สึนะจะพูดจบฮิบาริก็จัดการลากทูน่าน้อยหายไปทันที โดยที่ทิ้งตัวประกอบ(ในความคิดของฮิบาริ) ไว้ข้างหลัง

     "มันเอาตัวรุ่นที่ 10 ไปแล้ว!" โกคุเทระโวยวายและคิดที่จะวิ่งตามไป แต่ก็ได้แค่คิดเพราะยามาโมโตะดึงแขนเอาไว้

     "ช่างเขาเถอะน่า...ไปเรื่องของเราดีกว่าป่ะ" ยามาโมโตะลาก? สโมกกิ้งบอมม์ให้เดินไปพร้อมกันจนมาถึงในห้องน้ำ(มันเข้ามาทำอะไรกันในนี้?) แต่ก็ไม่วายมีเสียงน่ารำคาญตามมาด้วย

     "โอ๊ย! เจ็บนะ อย่าลาก! ปล่อยยยย" 

     "ถ้านายยังไม่หยุดโวยวายล่ะก็...ฉันจะจับนายจูบพร้อมกับทำอะไรๆตรงนี้แหละ" ยามาโมโตะหันหน้ามาขู่สโมกกิ้งบอมม์อย่างเอาเรื่อง ซึ่งนับว่าเป็นผลเมื่อโกคุเทระปิดปากตัวเองทันทีแต่ก็ยังมีเสียงบ่นงึมงำดังลอดออกมาจากริมฝีปากบาง

     "ไอ้บ้า...คนโรคจิต"

     "ฉันเตือนนายแล้วนะ" ถึงแม้ว่าโกคุเทระจะบ่นงึมงำยังไงแต่ก็ไม่รอดพ้นคนหูดีอย่างยามาโมโตะไปได้

     "ไอ้บ้า อะไรเล่า ก็แค่...อุ๊บ!" ยังไม่ทันที่โกคุเทระจะพูดให้จบประโยค ยามาโมโตะก็โน้มหน้าลงมาประกบปากของสโมกกิ้งบอมม์อย่างอ่อนโยนและนุ่มนวลจนโกคุเทระอดเคลิ้มไม่ได้ แขนเรียวโอบรอบคอของร่างสูงให้โน้มลงมาอีก ลิ้นสากควานหาความหอมหวานที่อยู่ในโพลงปากของร่างบางอย่างเนิ่นนาน จนโกคุเทระต้องเลื่อนมือลงมาทุบหลังของร่างสูงเพื่อบ่งบอกว่าเขาหายใจไม่ทันแล้ว

     และดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะรับรู้ จึงผละออกมาจากริมฝีปากหวานอย่างไม่เต็มใจนักแต่ก็ไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไปอีกครั้ง แขนแกร่งจัดการโอบรอบเอวคอดของร่างบางให้ประชิดเข้ามาอีก พร้อมกับจุมพิตที่หน้าผากแล้วไล่ลงมาเรื่อยๆจนถึงแก้มขาว ร่างสูงสูดดมความหอมหวานจากร่างบางตรงหน้าเข้าเต็มปอดแล้วจึงผละออกมาในที่สุด แต่แขนแกร่งก็ยังคงโอบรอบเอวคอดของร่างบางอยู่อย่างนั้น...

     "แฮ่กๆๆ..."

     "ก็บอกแล้วไงว่าให้หยุดพูดน่ะ...ที่รักเหนี่อยไหม" ยามาโมโตะพูดยิ้มๆ

     "ค ใครที่รักแก" โกคุเทระหูผึ่งและเลิกหอบหายใจทันทีเมื่อได้ยินประโยคจากร่างสูง

     "ก็...ใครหนอที่มาโรงเรียนด้วยกันทุกวัน เรียนเก่งด้วย น่ารักด้วย ผมสีเงิน นัยน์ตาสีมรกต มีอะไรอีกนะ อ้อ!...ชอบพกดอกไม้ไฟไปด้วยทุกที่ แล้วก็..." ยังไม่ทันที่ยามาโมโตะจะได้พูดอะไรต่อไปโกคุเทระก็พูดขัดขึ้นมาก่อน

     "ไม่ใช่ดอกไม้ไฟโว้ย! ระเบิดต่างหาก อุ๊บ!" โกคุเทระรีบเอามือปิดปากทันทีเมื่อรู้ตัวว่าตนเองได้พูดอะไรออกไป

     "นั่นแน่...ยอมรับแล้วใช่ไหมล้าาาา งั้นบอกรักให้ฟังหน่อยสิ" ยามาโมโตะเริ่มได้ใจ

     "ม ไม่" 

     "ถ้านายไม่พูด ฉันไม่รับรองนะว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป" ยามาโมโตะพูดแกมบังคับพลางกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีก  ประโยคที่ร่างสูงพูดขึ้นมานั้นทำให้โกคุเทระอดหน้าแดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ จึงต้องยอมรับและพูดออกมาเบาๆว่า...

     "ก ก็ได้ ร รัก "

     "หะ...ว่าไงนะ ไม่ได้ยินเลย พูดดังๆหน่อยสิ" ยามาโมโตะแสร้งทำหน้าสงสัย ที่จริงเขาได้ยินตั้งแต่แรกแล้วล่ะ แค่อยากแกล้งร่างบางตรงหน้าอีกนิดหน่อยเท่านั้นเอง

     "ก ก็บอกว่า "รัก" ไง"โกคุเทระพูดเสียงดังขึ้นมาอีกแต่ก็ยังไม่ดังพอที่จะให้ยามาโมโตะเลิกแกล้งได้

     "นี่...โกคุเทระ พูดดังๆหน่อยสิ ถ้าครั้งนี้ฉันไม่ได้ยินล่ะก็ นายน่าจะรู้นะว่าจะเป็นยังไงต่อ" ยามาโมโตะพูดเสียงขู่และทำสีหน้าเจ้าเล่ห์ ซึ่งเมื่อโกคุเทระได้เห็นสีหน้านั้นก็ต้องหลบหน้าพลางหน้าแดงนักขึ้นยิ่งกว่าเก่า แล้วพูดที่ละคำว่า...

     "ฉัน-รัก-นาย!!!" เมื่อยามาโมโตะได้ยินดังนั้นจึงแอบอมยิ้มออกมาเล็กน้อย...เอาล่ะ นานๆทีมีครั้งเพราะฉะนั้นขอแกล้งต่ออีกหน่อยเถอะ ^^ / ยามาโมโตะ
     
     "แล้ว..."นาย"เนี่ยใครเหรอ" ยามาโมโตะพูดพลางลอยหน้าลอยตา

     "น นี่...นายแกล้งฉันใช่ไหม" โกคุเทระโวยวาย(หรือเขิน?) จนหน้าแดง

     "เปล๊า...แล้วตกลงนายจะพูดไหม ฉันให้โอกาสนายครั้งนี้ครั้งสุดท้ายแล้ว" ยามาโมโตะพูดย้ำอีกครั้งพลางทำสีหน้าจริงจัง โกคุเทระกัดฟันแน่นแล้วถอนหายใจ ก่อนที่จะพูดอีกครั้ง...

     "รักนะโว้ยยยย...เจ้าบ้าเบสบอลยามาโมโตะ!!!" เมื่อโกคุเทระพูดเสร็จก็ออกแรงพลักยามาโมโตะสุดแรงจนหลุดออกมาจากอ้อมกอดของร่างสูงได้ แล้วรีบวิ่งหนีออกมาจากห้องน้ำทันควัน...อยู่ให้โง่หรือไง อายจะตายอยู่แล้ว -///////-

     "เดี๋ยวสิ...จะรีบไปไหน ฉันก็รักนายนะ โกคุเทระ!!!"

.

.

.

.

.

The End

     ดีไม่ดียังไงเม้นบอกด้วยนะค่ะ อ้อ! มีรูปด้วย รู้สึกว่าจะไม่ตรงตามพล๊อดของเรื่อง แต่ไม่เป็นไรเนอะ ^^